ببخش و ...

بخشيدن هميشه كار خوبی تلقی ميشده،
كلی بهمون توصيه شده، گوشزد شده!
"تو ببخش!"
"تو بزرگی كن و ببخش!"
"بخشش از بزرگانه!"
خلاصه اونقدر بهمون گفته شد،
كه به اين ذهنيت رسيديم كه بايد هميشه ببخشيم!
چون اگه اينكارو نكنيم،
كوچیكيم، پستيم، بزرگ نيستيم!
ميدونی،
آره، بخشيدن خوبه،
ولی بخشيدن ريسک خیلی بزرگيه.
بعضی از آدما خيلی زود به خوبی عادت ميكنن،
بدتر از اون،
فكر ميكنن که وظيفته!
وقتی بخشيدی، ميخوان دفعه بعد هم همين كارو كنی! اينجا ديگه تو خوب و بزرگ تلقی نميشی،
اينجا فقط داری سواری ميدی!
اينجا ديگه اونقدری كوچيک شدی،
كه طرف ميتونه هركاری كه دلش ميخواد،
با تو و دلت بكنه و مطمئن هم باشه كه ميبخشيش! بخشيدن خوبه،
آره ببخش، ولی نه اونقدر كه سوارت بشن!